Τεχνητή καρδιά

**Καταρχήν, τα συστήματα μηχανικής υποστήριξης μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο εάν η καρδιά δεν μπορεί να εκπληρώσει τη λειτουργία της και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από καρδιά δότη ή εάν δεν υπάρχει διαθέσιμη καρδιά δότη. Εδώ παρουσιάζονται διαφορετικά σενάρια που καθιστούν αναγκαίους διαφορετικούς τύπους μηχανικής υποστήριξης της κυκλοφορίας **.

Σενάριο Ι

Στο πλαίσιο χειρουργικής επέμβασης με χρήση μηχανήματος καρδιοπνευμονικής παράκαμψης, δεν είναι δυνατή η άμεση αποκατάσταση της καρδιακής λειτουργίας. Αυτό σημαίνει ότι ο ασθενής δεν μπορεί να διατηρηθεί στη ζωή χωρίς μηχάνημα καρδιοπνευμονικής παράκαμψης. Χρειάζεται ένα σύστημα υποστήριξης για να καταστεί δυνατή η ολοκλήρωση μιας τέτοιας επέμβασης. Ανάλογα με το αν έχουν προσβληθεί και οι δύο κοιλίες, είτε υποστηρίζεται μόνο η αριστερή κοιλία είτε - σε σπάνιες περιπτώσεις - γεφυρώνεται ολόκληρη η καρδιά και ο πνεύμονας. Αυτό επιτυγχάνεται με ένα σύστημα φυγοκεντρικής αντλίας, το οποίο επιτρέπει ροή αίματος έως και 6 λίτρα ανά λεπτό. Υπό ορισμένες συνθήκες, στο σύστημα μπορεί να ενσωματωθεί ένας οξυγονωτής, ο οποίος εμπλουτίζει το αίμα με οξυγόνο.

Ένα τέτοιο σύστημα είναι απλό και ασφαλές. Το μειονέκτημα, ωστόσο, είναι ότι η χρήση περιορίζεται σε 7-8 ημέρες. Κατά κανόνα, η αποκατάσταση της καρδιακής λειτουργίας επιτυγχάνεται κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, καθώς η καρδιά δεν χρειάζεται να εργαστεί κατά τη διάρκεια της εξωσωματικής κυκλοφορίας και παραμένει αφόρτιστη.

Σε περίπτωση ανάκτησης της καρδιακής λειτουργίας εντός της πρώτης εβδομάδας, η αφαίρεση του συστήματος μπορεί να γίνει χωρίς προβλήματα και η περαιτέρω πορεία ανάρρωσης των ασθενών δεν διαφέρει από εκείνη άλλων καρδιοπαθών.

Σενάριο ΙΙ

Πρόκειται για τη χρήση συστημάτων μηχανικής υποστήριξης ως γέφυρα έως ότου είναι διαθέσιμο ένα μόσχευμα. Ο καθοριστικός παράγοντας είναι εάν θα πρέπει να υποστηριχθεί μόνο η αριστερή κοιλία ή ολόκληρη η καρδιά.

Πρόκειται κυρίως για ασθενείς που βρίσκονται ήδη στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση καρδιάς και των οποίων η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία. Η δεύτερη ομάδα είναι ασθενείς των οποίων η καρδιακή λειτουργία έχει επιδεινωθεί δραματικά λόγω εμφράγματος ή φλεγμονής των καρδιακών μυών και οι οποίοι διατρέχουν κίνδυνο θανάτου.

Ένα λεγόμενο σύστημα εξωσωματικής υποστήριξης χρησιμοποιείται σε περίπτωση λειτουργικού περιορισμού και των δύο κοιλιών. Μέσω δύο αερόβιων θαλάμων άντλησης, αντικαθίσταται ή/και υποστηρίζεται η λειτουργία της κοιλιακής αντλίας.

Εάν η λειτουργία της αντλίας της αριστερής κοιλίας είναι σημαντικά περιορισμένη, τότε μπορεί να εμφυτευτεί ένα πολύ μικρότερο σύστημα αντλίας. Δεν πρόκειται για έναν θάλαμο άντλησης αλλά για μια αντλία αξονικής ροής. Το αίμα μεταφέρεται μέσω ενός κοχλία Αρχιμήδη. Αυτές οι συσκευές είναι μικροσκοπικές και μπορούν να εμφυτευθούν πλήρως στη γραμμή παροχής.

Με αυτό το σύστημα υποστήριξης, γίνεται φυσικά ευκολότερη η κινητοποίηση του ασθενούς και είναι δυνατή η έξοδος από την κλινική.

Και οι δύο τρόποι υποστήριξης χρησιμεύουν ως γέφυρα μέχρι να είναι διαθέσιμη μια καρδιά δότη. Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να επέλθει μεσοπρόθεσμη αποκατάσταση της καρδιακής λειτουργίας, ώστε τα συστήματα αυτά να αφαιρεθούν επιτυχώς και η καρδιά να λειτουργήσει και πάλι κανονικά

Σενάριο ΙΙΙ

Πρόκειται για ασθενείς των οποίων η λειτουργία της αριστερής κοιλίας είναι σημαντικά περιορισμένη. Για τους ασθενείς αυτούς, η μεταμόσχευση καρδιάς δεν αποτελεί δυστυχώς επιλογή. Είτε αντενδείκνυνται για μεταμόσχευση είτε είναι προχωρημένης ηλικίας. Προκειμένου να βοηθηθούν αυτοί οι ασθενείς και να διασφαλιστεί η ποιότητα ζωής τους, χρησιμοποιούνται οι προαναφερθείσες βαλβίδες αξονικής ροής. Έτσι εξασφαλίζεται η επαρκής λειτουργία της αντλίας και οι ασθενείς μπορούν να εξέλθουν από την κλινική με αυτά τα συστήματα. Ωστόσο, αυτή η μορφή χρήσης και ένδειξης προορίζεται μόνο για επιλεγμένους ασθενείς. Λόγω της έλλειψης φυσικών εναλλακτικών λύσεων, η χρήση αυτή θα συνεχίσει να αποκτά μεγαλύτερη σημασία στο μέλλον.